domingo, 21 de febrero de 2010

saudades

Para recomponer mi primer recuerdo de Oimbra sólo podría recurrir a una escenografía conceptual: una tapia escueta de la que surgen las cruces del cementerio; un emparrado y sillas desparejadas para el estrecho patio del tío Manolo; unas escaleras desconchadas y un cartel chirriante como único vestigo del bar.
De sus habitantes no había quedado ningún rasgo significativo, son un mismo ser enlutado que besa, suspira y da el pésame.
Una luz asfixiante enfatiza la inexpresividad de mi extrañeza.

Algún requiebro equívoco me devuelve a la aldea bajo la iluminación expresionista de este Carnaval. En esta ocasión, el decorado está desenfocado y la memoria se me desborda de primeros planos de rostros singulares, de manos rotundas, de gestos de una afabilidad contundente.
De entre todas las instantaneas, recojo la cara labrada por la gratitud del tío Manolo. Aunque sé que a quien cree recuperar es a mi padre, la irrebatibilidad de su emoción ante la desconocida que en realidad soy me deja sin máscara, confortablemente desamparada.


Sólo cinco días después,
morreu o tío Manolo.


Volvo a Oimbra tentando discernir de ónde xurde o lirismo desta viraxe poética da vida. Alí ninguén ten dúbida de que foi cousa do destino que quixo levarlle novas do meu pai, darlle unha última dita e despedilo sachando na viña. Emporiso, non podo deixar de sentir que son eu a verdadeira agasallada do tecer polo miúdo do fado .

Veño engaiolada polos contos dos penedos que acougan o camposanto, dos valos derrubados, das lembranzas das lecturas comunais do bisavó Miguel, do corpo enchido de unto da nai da tía Filomena, dos trocos de viño por libros do tío Manolo, das lendas do pilón e da campá da igrexa, da rúa estreita, dos beneficios mentireiros da auga do Carregal, das paisaxes esgotadas dende o Soutullo, do repenique daqueles veráns barullentos da mocidade e das señardades despoboadas destes invernos de vellos.

Cando marchamos, podería chamalos a todos polos seus nomes.

17 comentarios:

  1. Que alguén me mire se teño erros no uso da lingua!!

    ResponderEliminar
  2. jo, eu adoro escoitar falar galego pero non entender moi ben. Esta entrada tamén eu gustaría, pero non pode probalo en toda a súa plenitude.

    ResponderEliminar
  3. Eu non atopo ningún pero xa sabes que "son de ciencias puras".

    Grovando.

    ResponderEliminar
  4. Oops!, Veciña, podemos ter un parente común, as miñas raíces son moi próximas Oímbra.

    Eu tamén teño que usar a ciencia e G.H para escribir esto en galego, pero eu gosto de ver o que ven despois e ver que eu entender. Creo que unha morea de cousas que irritan literalmente. Esto último suena muuuu malamente... No sé yo qué habré puesto.

    ResponderEliminar
  5. ay madre viá tené que estudiar idiomas!!! besos.

    ResponderEliminar
  6. Ups, me ha emocionado esta despedida tan afectiva dedicada a ese hombre mitad labriego, mitad poeta.
    Qué importa la ortografía si todo el texto está escrito con un sentimiento "sinxelo"
    Muy oportuna la parte gallega, el personaje se lo merece. ¡Uf! Menuda sonrisa socarrona pondrá.
    Tienes unos bloggeros que hablan un gallego muy raro, no sé si es que no son "da terriña" o están desorientados por la priblemática de la Galicia-bilingüe. A "Sin embargo, no obstante" me gustaría entenderlo un poco porque sigo desorientada...

    ResponderEliminar
  7. Desbrothy... http://sli.uvigo.es/tradutor/
    Creo que te hace falta, para polígloto Stefano Maraviglia.
    Nieves, me tomo la libertad de darte la bienvenida aunque esta no sea realmente mi casa, me dejaron entrar y ahora no saben cómo hacerme salir. Empezaba a preocuparme pensando que se había extendido un retrovirus que sólo afectaba a los cromosomas xx y que lo volvía todo de color rosa; pero visitando tu blog me he dado cuenta de que todavía no se ha convertido en una pandemia. Respiro tranquilo.
    Ups!, Desorientada, "Sin embargo, no obstante", un abrazo amigo.

    Grovando

    ResponderEliminar
  8. Me sumo al abrazo de Stevie y lo hago extensivo a todas mis vainas que por si no lo habeis notado, me han desplazado y anulado, hasta el punto de que he tenido que restablecer mi contraseña para escribir esto, ¡no la recordaba!. Cría cuervos...

    ResponderEliminar
  9. Benvida, Nieves.
    Un consejo de los buenos: si se te aparece Stevie por tú blog, diga lo que diga ¡no contestes! Puede que todavía estés a tiempo.

    Achucha, dichosos los ojos!! Creía que se te había desintegrado la personalidad múltiple.

    Desorientada: fíjate que esta vez me pareces la mejor orientada.

    Desbrothy, dear, eso de que podamos ser parientes...¿se cura?

    ResponderEliminar
  10. Muchas gracias por la bienvenida, presiento que me lo voy a pasar en grande por aquí. Ahora estoy un poco liada con tanta personalidad múltiple... pero ya me iré orientando... o no. Besos sureños.

    ResponderEliminar
  11. Ya ves Ups!, lucho con todas mis fuerzas pero el enemigo es múltiple y locuaz; las vainas tienen conciencia colectiva.
    Lisco, que a esta "horeja" ya debería tener la oreja en la almohada.

    ResponderEliminar
  12. analfabeto espasmódico políglota23 de febrero de 2010, 12:13

    I read the words you have written and suddendly les souvenirs de l´enfance arrivent a moi, i lieti bambini giocando in campagna, escalando la paja del carro, arrugando o fuciño co cheiro do viño, jugend und frühling, oh tempora, oh mores... Bicos

    ResponderEliminar
  13. Mi vida ya no tiene sentido...

    ResponderEliminar
  14. Ah, Stefano tu vida tiene sentido en el understatement. Analfabeto espasmódico lo ha pillado a la perfección, abajo los chiclés idiomáticos, viva la aleatoriedad!

    ResponderEliminar
  15. No sé qué pasa que no puedo subir ninguna entrada (será la SGAE?? serán los de Galicia Bilingüe? será alguna ciberentelequia supraterrena con algo de criterio literario?)

    No, va a ser que tengo el ordenador petao.

    ResponderEliminar
  16. Hola, le he preguntado al G.H. Gugle a ver si había cursos intensivos de galego por CCC o similares y lo único que me ha respondido es que él mismo tiene un traductor aunque no sea de fiar. Pido disculpas a los galego-falantes que rondan este pajar por mi ciber-atrevimiento con la lingua, ruego no me denuncien, antes de atreverme a escribir nada debería haber consultado con Stevie que es un pozo(ciego) de sabiduría web.

    Ups!, lo siento, lo de los posibles ancestros comunes no tiene cura conocida, si acaso alguna monja anónima.

    P.d: me puse a comentar esta entrada sin cambiar el chip-síndrome "camarote de los Hnos.Marx" que suele inundar este sitio y no fui consciente de la profundidad de lo que Ups! nos contaba, pido disculpas, el relato me pone los pelos de punta y me rememora historias similares vividas en primera persona.

    ResponderEliminar
  17. Ayer alguien intentó, durante un buen rato, explicarme el significado de la palabra "Saudade" que, como otras muchas del galego (cada vez me gusta más, oiga), parece no tener una traducción literal y directa al castellano. Debo decir que lo consiguió de maravilla y (creo) al final, lo entendí. Sabía que la palabra me sonaba de algo, que la había visto escrita en algún sitio... me venían flashes confusos, fotografías desenfocadas... hasta que, por fin, esta mañana me acordé de dónde había conocido la palabreja en cuestión... Bingo!!!!, era aquí... aunque en su día intuyera su significado, ahora releyendo la entrada, tooooooodo me queda mucho más claro.
    .....
    ...
    .
    Así que, otra vez... y que siga sirviendo de precedente, le doy las gracias srita. Ups..... ayyyyyyyyyyyyyyyyyyy!!!!!!... cuánto la echo de menos!!!! y a Stevie, y a Desorientada, y a Kabesssa, y al neceser de Agustín, y a las gemelas ïslandesas, y...., y....., y hasta al fan namber faif lo añoro....
    ....
    ..
    .
    Vamos, que lo que siento es....
    ,,,,

    Saudade......


    ayyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyy
    requete ayyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyy

    ResponderEliminar

deje su mensaje después de oír la señal